Główną bohaterką każdego z ośmiu reportaży składających się na tę książkę jest kobieta, ale jej indywidualny los stanowi w gruncie rzeczy punkt wyjścia do opowiedzenia o Czechosłowacji w XX wieku – od międzywojnia przez czasy wojenne po Praską Wiosnę i aksamitną rewolucję. Opisując życie tych niezwykłych kobiet, okrutnie skonfrontowanych z bezwzględną historią, Mariusz Surosz udowadnia, że wciąż za mało wiemy o naszych południowych sąsiadach. Jednocześnie, konsekwentnie burząc stereotypy na temat Czechów, opowiada uniwersalną historię o ludziach żyjących w cieniu totalitaryzmów. [wydawca]

Siedemnastoletni Ben Fletcher na skutek zbiegu okoliczności zostaje objęty nadzorem kuratorskim. W ramach resocjalizacji musi pisać przez rok pamiętnik, chodzić na wybrane zajęcia i pracować na rzecz lokalnej społeczności. Ben jest chłopakiem z porządnej, chociaż lekko niekonwencjonalnej rodziny - ojciec jest mechanikiem samochodowym, matka pracuje w objazdowym show. Wybór zajęć jest niewielki - mechanika samochodowa z tatą Bena, garncarstwo i robienie na drutach. Ben wybiera robótki tylko ze względu na atrakcyjną nauczycielkę, która ma prowadzić zajęcia. Jednak już po pierwszych próbach okazuje się, że Ben ma niesamowity talent do robienia na drutach: zręczne palce i wyobraźnię przestrzenną. Ale jak powiedzieć o tym kumplom, adorowanej dziewczynie, a przede wszystkim tacie, który cały czas ma nadzieję, że Ben wciągnie się w naprawę samochodów i kibicowanie Chelsea Londyn?

Każdy z nas jest inny i przez to wyjątkowy! A ktoś wyjątkowy nie zna rzeczy niemożliwych! Przekonali się już o tym bohaterowie tej książeczki. Myszlicielka – zamyślona myszka, która woli tańce cieni od harców z rodzeństwem. Sokolik – ptak o niesokolim wzroku, który patrzy słuchem, dotykiem i węchem. Migi – spryciarz, który zna wiewiórkowy język migowy. Trzy bajki o zwierzątkach, które pomagają zrozumieć, czym jest niepełnosprawność. Dostarcza ona wielu wyzwań, ale nie staje na przeszkodzie, by doświadczać radości i czerpać z życia pełnymi garściami! Pytania do tekstu angażują dziecko i stanowią punkt wyjścia do rozmowy. Cel: świadomość społeczna, integracja, przyjaźnie bez barier, uprzedzeń i stereotypów. [www.skrzat.com.pl]

Pięć kobiet urodzonych w latach siedemdziesiątych. Pięć życiorysów na pozór od siebie odległych, ale kiedy się im przyjrzeć z bliska - zaskakująco zbieżnych. Pięć możliwych scenariuszy "normalnego życia", naznaczonego przemocą emocjonalną. Paradoksalnie w konserwowaniu negatywnych stereotypów wobec kobiet prym wiodą… kobiety. Bohaterki decydują się przerwać błędne koło i zerwać z bezrefleksyjnym życiem. Dostęp do własnych uczuć i emocji zyskują dzięki "odpamiętaniu" - odczarowaniu dzieciństwa oraz dzięki trudnej przyjaźni, która je połączy. Czy te najmłodsze będą umiały zerwać ze schematyczną egzystencją, do jakiej zostały wychowywane? Czy międzypokoleniowy dialog w ogóle jest jeszcze możliwy?

Podobno w piekle jest specjalne miejsce dla kobiet, które nie pomagały innym kobietom. Jedyna droga ucieczki wiedzie przez wyjątkowo zdradzieckie szczeliny istnienia, ale pierwsza, która je pokona, utoruje drogę kolejnym.

Psychiatrię traktuje się w Polsce jak dziecko – ma być i nie sprawiać kłopotu. Nie odzywać się niepytana. Ta książka jest głosem osób, które od lat się nią zajmują. W różnych miejscach. Psychiatria dzieci i młodzieży w Polsce jest w zapaści. Słowa, którymi najczęściej się ją opisuje, to: „fiasko”, „katastrofa”, „dramat”. Oddziały psychiatryczne są przepełnione, a leczenie dzieci utrudnione przez brak wykwalifikowanej kadry. Coraz więcej rodziców pyta o dobrego psychiatrę, szuka pomocy w dramatycznych sytuacjach. Kryzys się pogłębia. Marta Szarejko, dziennikarka i reportażystka, oddaje głos psychiatrom i psychologom. Przemierza szpitalne korytarze razem z nimi: potwornie zmęczonymi, bezradnymi, ale podejmującymi walkę z systemem. Zdeterminowanymi, by mimo trudnych warunków leczyć. Sprawdza, co kryje się za alarmującymi określeniami, dlaczego zdaniem lekarzy jest tak źle, jak temu zaradzić i gdzie szukać wsparcia, gdy sami nie potrafimy już pomóc naszym dzieciom. Pokazuje psychiatrów nie jako bogów, lecz ludzi, którzy nie zawsze mają jednoznaczne odpowiedzi. Opowiadają o systemie, ale też o rodzinie – jak zmieniała się przez ostatnie dekady i jaki to miało wpływ na dzieci. Zdania, które najczęściej padają z ich ust, to: Rodzice abdykują ze swojej roli. Ukryte formy przemocy są zapisane w ciele. Oddział jest miejscem, do którego trafia dziecko dramatycznie poobijane. Nikt nie próbuje zrobić niczego, żeby ono tam nie trafiło. Z adopcji jest dużo zwrotów. Dorośli często bagatelizują problemy dzieci, udają, że ich nie ma. A jeśli nie da się udawać, ukrywają je.

Z jednej strony kolonializm, głód, konflikty plemienne, epidemie i klęski naturalne, krzywdy wyrządzone przez białego człowieka. Z drugiej - safari, nieskażona natura, piękno krajobrazu i wieczne lato. Tyle stereotypy. A jaka Afryka jest naprawdę? Tego próbuje się dowiedzieć Dariusz Rosiak, który - na szczęście dla czytelnika - zawsze chodzi własnymi drogami i zawsze zadaje wnikliwe pytania. Dzięki temu jego Afryka jest inna, ale nadal piękna i fascynująca. „Gdyby poszukać wszystkich odmian życia, bez wygodnych kompromisów i honorowania tabu, bez zgody na polityczną poprawność i oportunizm? Może udałoby się nam dowiedzieć czegoś więcej o kontynencie, wobec którego zwykle stosujemy tylko trzy wygodne podejścia: łatwo nam jest użalać się nad Afryką, jeszcze łatwiej ją czcić, a najłatwiej nad nią dominować. To są najbardziej popularne metody oswojenia kontynentu, który dla niektórych białych jest wyrzutem sumienia, dla innych - choćby dla nas, Polaków - coraz częściej odskocznią od normalnego, nudnego, niespełnionego życia. Cechą wspólną tych strategii jest fakt, że w ich centrum stawiamy nie Afrykę i Afrykanów, ale siebie” - pisze Dariusz Rosiak we wstępie. [http://lubimyczytac.pl/].